jak się robi piekło niebo

Piekło – Niebo: 1-0. Premierowy spektakl Wrocławskiego Teatru Lalek to kompletny twór, który dostarcza widzom pokłady rozrywki, tłumaczy najbardziej tajemnicze prawdy wszechświata i podtrzymuje na duchu tych, którzy nie do końca wiedzą, w co wierzyć. I, co ważne, jest przedstawieniem dwuwymiarowym, w którym zarówno dorośli, jak 416 views 1 year ago POLSKA. Witam. W dzisiejszym odcinku pokażę Wam, w jaki sposób wykonać piekło-niebo metodą origami. Mam nadzieję, że ta oto konstrukcja wyjdzie większej ilości osób Jak opisać niebo i piekło Ostatnia aktualizacja: 03.03.2020 15:31 Zagadki w audycji z cyklu "Nasz język współczesny" dotyczyły tym razem zaświatów… Tak samo jak niebo, piekło jest miejscem rzeczywistym, miejscem jeziora ognia i siarki. Pomiędzy piekłem a niebem istnieje wielka przepaść. Uniemożliwiając wejście z jednego miejsca do drugiego, “I poza tym wszystkim między nami a wami rozciąga się wielka przepaść, aby ci, którzy chcą stąd do was przejść, nie mogli, ani też Niebo - miejsce gdzie przebywa Bóg, i gdzie idą wszyscy wierzący po śmierci! aby żyć tam wiecznie Czyściec- to wymysł katolików ( nie ma go) Piekło- miejsce gdzie przebywa szatan , wszyscy niewierzący idą tam po śmierci, a co się z nimi dzieje to już mnie nie obchodzi :) mówisz niebo lub piekło i tym ruszasz jeżeli powiesz np.niebo i wyjdzie tak (trzeba pokolorować na niebiesko, a nie na czerwono) to znaczy że pójdziesz do nieba, albo się pytasz np. "czy jestem ładna" jeśli wyjdzie niebieski (czyli tak)to jesteś:) lub. Zobacz 1 odpowiedź na pytanie: Jak gra się w ,, Piekło - Niebo '' ? poster tentang dampak siklus air bagi kehidupan. Chciałbym opowiedzieć Wam pewien sen, jaki miałem niedawno. To był najcudowniejszy sen, jaki kiedykolwiek miałem. Szedłem długą aleją wysadzaną starymi drzewami. Były wielkie jak trzystuletnie lipy. Niezwykle piękne. Nigdy nie widziałem tak pięknych drzew. Kwitły rozsiewając niezwykły zapach. Droga z jednej strony ciągnęła się prostą linią aż po horyzont, z drugiej zaś kończyła jakimiś zabudowaniami. Wokół roztaczał się park czy sad, trudno mi powiedzieć. Rosły tam w każdym razie drzewa przeróżnych gatunków. Niektóre dopiero kwitły, na innych dostrzegłem już owoce. Wąskie ścieżki wiły się wśród nich. W oddali połyskiwała tafla jeziora. Szedłem powoli w kierunku zabudowań. Nagle dostrzegłem obok siebie nieznajomą dziewczynę. Szła milcząc. Co jakiś czas zwracała ku mnie głowę, uśmiechając się życzliwie. Byłem trochę onieśmielony, ale czułem się w jej towarzystwie wspaniale: lekko, radośnie. Emanowała życzliwością. Człowiek dobrze czuje się z dobrymi ludźmi. Ona musiała być wyjątkowo dobra. Od czasu do czasu zatrzymywała się przy którymś z drzew i dłuższą chwilę wpatrywała się w nie. Miałem wrażenie, że zachwyca się ich pięknem i upaja zapachem… Potem na nowo podejmowaliśmy wędrówkę. W pewnym momencie zapytała: „Wiesz, jak czuje się dziewczyna, kiedy otrzymuje bukiet kwiatów od kogoś kogo lubi? Dajesz dziewczynom kwiaty?” Właściwie nie wiedziałem czy jest to pytanie, czy po prostu stwierdzenie. Na wszelki wypadek kiwnąłem potakująco głową i powiedziałem: „Tak, daję stokrotki”. – „Widzisz, te drzewa” – ciągnęła dalej – „rosną, szumią, kwitną, pachną dla mnie. Nawet one mnie kochają… Tu wszystko mnie kocha”. I dodała jeszcze raz z naciskiem: „Wszystko i wszyscy”. Byłem zaskoczony i słowami, i sposobem w jaki je wypowiedziała – pełnym pokoju. – „Dlaczego się dziwisz?” – odgadła mnie. – „Tu nie ma smutku. Ani lęku przed niepowodzeniem, cierpieniem, chorobą, śmiercią. Tu nie ma obawy, że coś zmąci pokój. Wszystko daje mi radość i szczęście. Wszystko. Rozumiesz?” Zabudowania na końcu alei z każdym naszym krokiem przybliżały się, nabierając coraz wyraźniejszych kształtów. W końcu ukazał się na polanie w parku duży dom, raczej dwór… Przystanąłem trochę oszołomiony. To było arcydzieło! Majestatyczny! Zbudowany chyba z jakichś nieznanych mi materiałów, a może z marmuru. Kolory: piaskowy, różowy, wiśniowy, seledynowy i inne, które po raz pierwszy widziałem, układały się z sobą w niesłychanej harmonii. Kiedy podeszliśmy bliżej zobaczyłem tysiące szczegółów i szczególików, z których każdy musiał być wykonany przez artystę najwyższej klasy jak Leonardo da Vinci czy Michał Anioł. I każdy z tych artystów musiał włożyć w swoje dzieło nie tylko wielki talent i pracę, ale również wielką miłość. Dom kipiał miłością! Nieznajoma wyraźnie cieszyła się z mojego zachwytu. Od strony dworu dobiegał śpiew… I nagle zamurowało mnie. Na skraju polany zobaczyłem małe stadko tygrysów. Pięć albo sześć. Biegły w naszą stronę. Dziewczyna natychmiast wyczuła mój lęk. – „Nie bój się” – powiedziała ze znanym mi już spokojem. – „Tu tygrysy są łagodne jak baranki”. Poskutkowało. Ufałem jej. Podbiegły do nas bardzo uradowane ze spotkania. Zaczęły się łasić; wielkie, silne kociska. Zdawało się, że nas przewrócą. Mruczały jak domowe koty, tyle że głośniej. Dziewczyna głaskała je, poklepywała po grzbietach, pieszczotliwie do nich przemawiała. Z zadowolenia mrużyły oczy. Pochyliła się nad jednym, a ten śmiesznie podał jej łapę, choć przecież koty tego zwykle nie robią. Nosem dotknął jej nosa, a potem szorstkim jęzorem liznął policzek. Zabawa trwała przez chwilę. W końcu dziewczyna powiedziała łagodnie do stadka: – „Idźcie już sobie. Zawołam was potem. Mam gościa”. Odeszły. Dalej słychać było śpiew z otwartego okna dworu. Starałem się coś w nim dostrzec. – „To moja rodzina” – ubiegła pytanie, które chciałem zadać – „Tu mieszkam… Od dwustu lat”. Zadzwonił budzik. Bezwzględny powrót do rzeczywistości… W następne dni sporo myślałem o tym śnie. Co znaczyło „tu” w „tu mnie wszystko kocha”? To znaczy gdzie? Śniło mi się niebo! Zacząłem dużo myśleć – nie pierwszy zresztą raz – o tym, jak będzie w niebie. Ten sen – doszedłem do wniosku – nie był rzeczywistym obrazem nieba. Jakimś tylko może jego odblaskiem. Św. Paweł pisze przecież: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2,9). Choćbym nie wiem, jak się zastanawiał, choćbym nie wiem, jak starał się sobie wyobrazić i choćbym nie wiem, jak śnił, to i tak rzeczywistość nieba będzie tysiąckroć szczęśliwsza niż najszczęśliwszy sen. Ja mierzę wszystko swoją tylko miarą. Ja pyłek; słaby, ułomny, dźwigający na sobie piętno pierworodnego grzechu w dzień i w nocy, upośledzony przez ten grzech pod każdym względem… On, Stwórca wszechświata, Nieskończony, Wieczny, Wszechmogący, mierzy swoją miarą. Nie mogę wiedzieć, co przygotował najlepszy Ojciec tym, którzy Go miłują; Mądrość wszechmogąca…, Piękno wszechmogące…, Dobro najwyższe i wszechmogące. Nie wiem i nie mogę wiedzieć, co doskonała Miłość, wszelka Miłość, cała Miłość i na dodatek Miłość wszechmogąca może wymyślić? Niebo jest wieczne. Nie potrafimy również wyobrazić sobie, co to jest wieczność. Słowo tajemnicze, którego ludzki rozum nie pojmuje, bo zna tylko czas i według czasu wszystko mierzy. Jak długo będzie trwało to życie po śmierci? 500 lat, 1000 lat? A może milion lat? Nie. Upłyną miliony wieków, a z wieczności nic nie ubędzie. Wieczność to koniec czasu, to trwanie bez końca, bez granic. Tak jak wieczny jest Bóg, tak i Jego Królestwo. A skąd wiem, że w ogóle jest niebo? Może go nie ma? Może wszystko kończy się wraz ze śmiercią? – „Masz dowód na to, że jest niebo, piekło i czyściec?” – zapytał mnie ktoś. Dowodu czarno na białym, takiego jak dwa razy dwa równa się cztery, nie mam. Zresztą na wiele rzeczy nie ma takich dowodów. Życie nie toczy się według zasad matematyki. Czasami po prostu trzeba wierzyć! Świat tak jest skonstruowany. – „A masz dowód czarno na białym, że po śmierci nic nie ma?” – pytam. Można to udowodnić? Nie, ateista też wierzy, tyle tylko, że nie ma życia po śmierci. Też wierzy, choć dokładnie odwrotnie niż ja. Św. Augustyn, św. Tomasz z Akwinu, św. Bonawentura, wielcy myśliciele, geniusze zachodniej cywilizacji, stanowczo utrzymywali, że jest niebo. Marks, Engels, Lenin, wybitni podobno filozofowie materialistyczni, równie stanowczo utrzymywali, że go nie ma. Św. Ludwik – król Francji mówił, że jest, Stalin i Mao Tse-Tung, że nie ma. Św. Maksymilian był tak przekonany o istnieniu nieba, że dobrowolnie oddał swoje życie ziemskie. Ci, którzy go wrzucili do bunkra głodowego, wierzyli oczywiście, że nie ma ani nieba ani piekła. Jak myślisz, komu ufam? Komu mam ufać, jak mi radzisz? Ktoś musi mieć rację, a ktoś się myli. Jeśli pierwsi mają rację, co stanie się z drugimi? Muszę opowiedzieć się po którejś stronie. Chodzi o sprawę najwyższej wagi, nawet ważniejszą niż życie i śmierć. Prawda tym razem nie leży pośrodku. Coś jest albo nie ma. Albo jestem z św. Agnieszką, św. Augustynem, św. Maksymilianem i wszystkimi świętymi, albo jestem po stronie Marksa, Engelsa, Lenina i innych, których lepiej nawet nie wymieniać. Po czyjej mam być stronie? Pisma czczone przez ateistów mówią wprost, że „religia to opium dla mas” lub podobnie, w różnych odmianach. W Piśmie czczonym przeze mnie tak czytam: „Jezus powiedział: »Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki«” (J 8,51). Święty Paweł zaś pisze: „Niewielkie bowiem utrapienia nasze obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku dla nas, którzy się wpatrujemy nie w to, co widzialne, lecz w to, co niewidzialne” (2 Kor 4,17). I gdzie indziej: „Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwiąźli, ani mężczyźni współżyjący ze sobą, ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą Królestwa Bożego” (1 Kor 6,9-10). Ja mam Pismo Święte, oni mają swoje pisma, pisemka, czasopisma itp., na których opierają swoją wiarę i sposób życia. Myślisz, że błędnie wybrałem? A oni? Nic nie ryzykują? Poza tym wiele moich osobistych doświadczeń i obserwacji przekonuje mnie, że jest jakieś ostateczne rozliczenie ze swego życia, że jest jakaś nagroda i kara za dobre i złe czyny. Życie człowieka ma jakiś głęboki sens i cel! A myślisz, że Ojciec Święty wierzy tylko? On wie! Jestem pewien, że dokładnie widzi ostateczne przeznaczenie człowieka… To się widzi raczej, niż dochodzi na drodze logicznych rozumowań. Żeby jednak zobaczyć, trzeba mieć światło, w mroku widzi się niewiele albo nic. Mówię o świetle Ducha Świętego. Tak jak trzeba mieć światło słońca, by dostrzec świat materialny, tak trzeba mieć światło Ducha Świętego, aby dostrzec świat duchowy. Ma się to światło, kiedy idzie się za Chrystusem. On jest „Światłem świata” (J 8,12). „Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8,12). I tu jest główny problem ateistów, materialistów itp. Wolą żyć w ciemnościach, niż jasności. Dlaczego? „Światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło, bo złe były ich uczynki” – mówi Pan Jezus (J 3,19). Być może dlatego? Być może, jakie życie taka wiara? Łatwiej jest niektórym wierzyć, że nie ma nieba. Oczywiście! Jaki paradoks! Jeśli bowiem jest niebo, to jest i piekło. Jeśli jest piekło, to trzeba by się nawrócić, a to może być już większy wysiłek. Wolą nie podejmować tego wysiłku, ryzykując wieczność. Wystarczy dociekań. Muszę przede wszystkim myśleć, jak się dostać do nieba. Nie ma niczego ważniejszego niż zbawić się, zdobyć niebo; cel pierwszy, najważniejszy, sens mojego życia. Jak się tam dostać? Pewien młody człowiek zapytał Jezusa: „Co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?” (Mt 19,16). Odpowiedział mu: „Zachowaj przykazania” (Mt 19,17). „Jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2,9). Miłować Boga tzn. właśnie pełnić Jego przykazania. W ten sposób wyrażam moją przyjaźń, lojalność, przynależność do mojego wielkiego Mistrza i Przyjaciela. Nie potrafię wyobrazić sobie dokładnie nieba. Nie szkodzi. I tak myślę o nim; wpatruję się w to, co niewidzialne. Bardzo mi to pomaga; daje siłę i nadzieję w trudnościach, przeciwnościach, pokusach, często daje mi moc do wybierania tego, co dobre, choć trudne. Chcę coś zrobić dla mojego niezawodnego Przyjaciela. I wiem, że jeśli dla Chrystusa zrezygnuję z czegoś, co przyjemne i wybiorę trudniejszą drogę, zgodną z Jego wolą, tysiąckroć, milionkroć więcej otrzymam w życiu przyszłym. (A stokroć więcej już tu na ziemi). Dokładnie takie mam poczucie; wyrzekając się czegoś z miłości do Chrystusa, gromadzę sobie skarby w niebie. Świat proponuje mi „płynięcie z prądem”, by zyskać tanią popularność w zamian za tę Przyjaźń. Proponuje mi różnego rodzaju błyskotki bez wartości w zamian za obiecane skarby. Nie, dziękuję! Życzę Wam, byście kochali Pana Jezusa całym sercem, całym umysłem, z wszystkich sił i wytrwali w tej miłości, aż do spotkania się z Nim, twarzą w twarz w Jego Królestwie. I życzę Wam i sobie, żebyśmy mogli się tam, u Niego, kiedyś spotkać. Bardzo sympatyczna perspektywa, muszę powiedzieć. Do następnego razu! O wiele więcej znajdziesz w naszym sklepie! Duża Scenawiek 7+ 90 minut 30zł n; 27zł ul; 25zł gr. PREMIERA O SPEKTAKLUTWÓRCYWARSZTATY RECENZJE NAGRODYPIEKŁO - NIEBO w reżyserii Jakuba Krofty to baśniowe widowisko, którego akcja rozgrywa się między ziemią, niebem i piekłem. Główna bohaterka, mama siedmioletniego Tadzia – miłośnikom muzyki klubowej znana jako DJ DAJE RADĘ - trafia do nieba. Szybko jednak uznaje, że jej czas jeszcze się nie skończył i że za wszelką cenę musi wrócić na ziemię do swojego synka. W trakcie ucieczki z zaświatów poznaje diabła, który chciałby zostać człowiekiem, archanioła, który kiedyś był człowiekiem, oraz własnego tatę, który jest tylko połową człowieka. Tę trochę wesołą, a trochę smutną historię opowiada nam Tadzio, który po odejściu mamy schował się w szafie i nie chce z niej wyjść. Wraz z nim przeżywamy stratę i próbujemy się z nią pogodzić. PIEKŁO – NIEBO to spektakl o miłości i przemianach, które musimy akceptować, żeby żyć pełnią życia. A jednocześnie o kobiecej sile, buncie, niezgodzie na to, co przynosi nam los. I o tym, że matki zawsze DAJĄ Maria WojtyszkoREŻYSERIA Jakub KroftaSCENOGRAFIA Matylda KotlińskaMUZYKA Grzegorz MazońCHOREOGRAFIA Aneta JankowskaREŻYSERIA ŚWIATŁA Damian PawellaPROJEKCJE Jakub LechASYSTENTKA SCENOGRAFA Agnieszka ZdonekINSPICJENT Małgorzata Mańko-Drozd OBSADADIABLICA MANIA Jolanta GóralczykTADZIO, MATKA BOSKA Anna Makowska-Kowalczyk / Aleksandra MazońMAMA TADZIA Agata KucińskaPOTĘPIENIEC 1, GRZESZNICA, AKTORKA Marta KwiekANIOŁ Patrycja Łacina-MiarkaCIOTKA RENATA Edyta SkarżyńskaPOTĘPIENIEC 2, GRZESZNIK 2, DOROSŁY TADZIO Grzegorz BorowskiPOTĘPIENIEC 3, DZIADEK Krzysztof GrębskiŚWIĘTY PIOTR, GRZESZNIK 3, AKTOR Radosław KasiukiewiczOSMÓŁKA Marek KoziarczykBELZEBUB Konrad Kujawski BÓG Tomasz MaśląkowskiLUCYFER Grzegorz MazońSANDALFON Sławomir PrzepiórkaWarsztat do spektaklu to zajęcia teatralne związane z tematem, formą i problematyką przedstawienia. Ich celem jest umożliwienie uczestnikom dzielenia się doświadczeniami związanymi z odbiorem spektaklu – np. o tym, co było ważne, co ich dotknęło, co zapamiętają na dłużej. W trakcie warsztatów nie ingerujemy w przedstawienie, które jest autonomicznym i osobnym dziełem. Nie objaśniamy go, ale wskazujemy możliwe konteksty interpretacyjne. Tworzymy przestrzeń, w której widzowie mogą zadawać pytania. Umożliwiamy bardziej świadomy odbiór przedstawienia i otwieramy na indywidualne, nieoczywiste odczytania. Podczas zajęć nie tylko mówimy; uruchamiamy także nasze ciała i wchodzimy w konkretne działania teatralne. PODOBNO NIEMOŻLIWE - warsztaty kontekstowe do spektaklu PIEKŁO – NIEBO w reżyserii Jakuba Krofty dla dzieci od 7. roku życia i ich opiekunów Mama Tadzia, główna bohaterka PIEKŁA – NIEBA, jest gotowa na wszystko, by przeciwstawić się losowi i wrócić z zaświatów na ziemię, do swojego synka. W imię miłości buntuje się, narusza zasady, wywraca do góry nogami zastany porządek, a tym samym zmienia życie wielu ludzi (i nie tylko ludzi). Ma odwagę walczyć z tym, co się jej w świecie nie podoba. Zmusza tym samym nas do zadania sobie kilku niełatwych pytań. Czy zawsze należy być grzecznym i posłusznym? A jeżeli czujemy, że dzieje się coś złego? Czy zawsze należy dążyć do celu? Czy można to robić za wszelką cenę? Teatr co prawda nie jest miejscem, w którym dostaniecie gotowe odpowiedzi na te pytania. Ale możemy się wspólnie nad nimi zastanowić. Koncepcja i prowadzenie warsztatów: Katarzyna Krajewska Uwaga: Warsztaty do PIEKŁA-NIEBA odbywają się po spektaklu. Liczba miejsc jest ograniczona. Osoby i grupy chętne do wzięcia udziału w zajęciach proszone są o kontakt z Biurem Organizacji Widowni w celu rezerwacji biletów - 71 335 49 11/12/49. Czas trwania ok. 60 min. Mistrzowsko, o tym, jak pogodzić się ze stratą / Dorota Olearczyk / Z nieba do piekła. I z powrotem / Magda Piekarska / Wrocław Wyborcza Piekło, niebo i mały chłopiec. Po premierze w Teatrze Lalek / Agnieszka Kołodyńska / Mama Jola robi piekło Bogu i Lucyferowi / Waldemar Brygier / Życie to werwa, pasja i miłość / Małgorzata Matuszewska / Gazeta Wrocławska Teatr Lalek: znakomite „Piekło – Niebo” / Małgorzata Matuszewska / „PIEKŁO - NIEBO” czyli zaskakująca podróż w Teatrze Lalek / Joanna Klima / O trudnych sprawach z niewielkim wyczuciem / Zuzanna Zajt / 'Piekło-niebo': Mama da radę, nawet po śmierci / Iwona Szajner / Niczego nie rozumiecie, ale i tak was lubię / Karolina Okurowska / Piekło-Niebo / Karolina Augustyniak / Mama Tadzia idzie do nieba / Mirosław Kocur / Nie taki diabeł straszny / Maria Maczuga / Piekło-Niebo / Grzegorz Chojnowski / Piekło-Niebo / Dagmara Chojnacka / Radio Wrocław / PIEKŁO-NIEBO "1-0" / Karolina Obszyńska / Nieświęte niebo / Anna Wakulik - członkini Komisji Artystycznej XIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej / Niezwykły spektakl rozpoczął Małe Warszawskie Spotkania Teatralne / Andrzej / W odlotowych zaświatach / Wiesław Kowalski / „Piekło-Niebo” Marii Wojtyszko w reżyserii Jakuba Krofty z Wrocławskiego Teatru Lalek na początek 37. Warszawskich Spotkań Teatralnych / Marzena Dobosz / 23. OGÓLNOPOLSKI KONKURSU NA WYSTAWIENIE POLSKIEJ SZTUKI WSPÓŁCZESNEJ | główna nagroda dla MARII WOJTYSZKO za tekst sztuki XXI Festiwal Teatralny Korczak | Teatr Powszechny w Warszawie | Wyróżnienie za tekst sztuki dla Marii Wojtyszko,- Wyróżnienie aktorskie dla Agaty Kucińskiej za rolę matki,- Wyróżnienie dla spektaklu za "opisanie spraw poważnych w zabawny sposób",- Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego,- Nagroda KOT W WORKU w postaci zaproszenia ze spektaklem na XXII edycję Festiwalu KORCZAK dla zespołu WTL. III Festiwal małych Prapremier | Teatr Lalki i Aktora w Wałbrzychu | GRAND PRIX za najlepsze przedstawienie- najlepszy tekst - MARIA WOJTYSZKO- najlepsza rola męska - TOMASZ MAŚLĄKOWSKI - odtwórca roli Boga. Nominacja do nagrody WARTO 2017 w kategorii Teatr dla MARII WOJTYSZKO WROCŁAWSKA NAGRODA TEATRALNA 2017 | dla Jakuba Krofty i Marii Wojtyszko za tekst i reżyserię spektaklu Ranking NAJLEPSZY, NAJLEPSZA, NAJLEPSI - ankieta krytyków miesięcznika "Teatr" - NAJLEPSZE PRZEDSTAWIENIE | Szymon Kazimierczak - NAJLEPSZA NOWA POLSKA SZTUKA (ogłoszona drukiem lub wystawiona) | Szymon Kazimierczak i Wiesława Kowalskiego- NAJLEPSZA ROLA KOBIECA | Agata Kucińska odtwórczyni roli Matki | Szymon Kazimierczak i Jacek Sieradzki - NAJLEPSZE PRZEDSTAWIENIE TEATRU LALKOWEGO | Wiesław Kowalski i Joanna Puzyna-Chojka- NAJLEPSZE PRZEDSTAWIENIE DLA DZIECI/MŁODZIEŻY | Szymon Kazimierczak, Jacek Kopciński, Jolanta Kowalska, Jacek Sieradzki, Jacek Wakar  Informacje Odtworzeń filmu: 351502 Czas trwania: 4m 57s Wasza opinia: 3447 Ilość reakcji: 196 Opis: ► Subskrybuj: Piekło niebo czyli prosta zabawa dla nie . Komentarze Jak zrobić piekło niebo? - KURDE JAK TY RO ROBISZ ZA SZYBKO A W SPOWIOLNIONYM NIC NIE WIDAC 10 KARTEK ZMARNOWAŁEM 👎👎👎👎 - Szukałam właśnie tego - Ja umiem to zrobić banalne - Mi się udało za 1000283 razem XXXDDD - Mi się nie udało - To jest łatwe.😎😎😎 - nie wiem jak ale mi wyszło - Przepraszam paniAle dzieci nie do końca rozumieją jak to złożyć - Nieda sie - Nie udało mi się - - Bardzo dobrze pokazane ja zrobiłem z 1 razem i za 10 minut 😎 - wal sie - Nie udało mi sie 😢 - NIE UMIEM 2:29 - Robiłem wg planu a wyszło jak zwykle XD - udalo sie za pierwszym razem teraz robie to znowu - Kc - To nie dziale bo jak ja mam re glupie wiesholy poloczyc ze sobo lapka w dul - Udało mi się za pierwszym razem ☺🙂 - 👎👎👎

jak się robi piekło niebo